Stappen zetten

Een volle kerk en een vol priesterkoor, een stille traan en veel dankbaarheid: dat was in het kort de afscheidsviering van pastoor Visser, 5 oktober 2025. De ruim twee uur durende viering werd ondersteund door een groot koor onder leiding van Judith Vrijenhoek, prachtig pianospel en bloemversieringen.

In zijn welkomstwoord lichtte pastor Lâm het thema toe: ‘Samen stappen durven zetten.’ Want deze viering is tegelijk ook de startzondag van de hele parochie. Pastor Lâm vertelde dat de toekomst door het emeritaat van pastor Visser anders zal worden en daarom is er moed nodig om nieuwe wegen te gaan. Maar we delen dit moment samen en samen zullen we dan ook het nieuwe jaar kunnen dragen.

Lector Petra Qualm las de eerste lezing, namelijk het verhaal van de worsteling van Jakob. Sjoerd Zuidersma, die speciaal voor dit afscheid naar Alphen was gekomen, las het Evangelie over de storm op het meer, waarin Jezus tegen zijn bange leerlingen zegt: ‘Houd moed, Ik ben het, wees niet bang.’

Pastor Visser had zijn preek natuurlijk nauwkeurig uitgeschreven, zoals hij altijd al doet in de overtuiging dat woorden ertoe doen, maar deze keer was de tekst bijzonder persoonlijk en ontroerend. Hij beschreef het dubbele gevoel van dit afscheid: er valt dan wel een zware last van zijn schouders, maar tegelijk voelt het aan alsof hij zijn eigen ik moet loslaten.

De verantwoordelijkheid die hij als pastoor draagt is groot en daarbij komt nog dat zijn lichaam steeds luider protesteert. Toch wil hij eigenlijk de last niet kwijt, want deze levenswijze hoort helemaal bij pastor Ruud, zoals hij graag genoemd wordt. Hij wilde immers juist in een parochie werken, toen hij bijna twintig jaar geleden tot priester werd gewijd. Hij zocht een gemeenschap, een thuis, om samen kerk te zijn – tot en met de oecumene. En daarbij kon hij zijn liefde voor onder andere de Schrift, de liturgie, muziek en het jodendom met de parochianen delen. Het voelde niet als werk, nee het was zijn leven.

Daarvan afscheid nemen is allesbehalve licht. Hij grijpt daarom altijd weer terug op de Schrift. Want zowel Jakob als Petrus worstelen, maar houden toch vertrouwen. Jakob weet zich zowel gemankeerd als gezegend en ook Petrus komt boven door de tussenkomst van Jezus. Het is Jezus die uiteindelijk de begrensdheid weet te overstijgen.

Na de preek draagt pastor Visser voor de laatste keer als pastoor de mis op: ‘Het gebroken brood is het gebroken lichaam van Christus.’ Onder twee gedaanten ontvangen de parochianen de communie. Daarna zingt het koor het Thomaslied, het lied van ‘onze’ heilige: ‘Vrees niet, houd moed, Ik ben de goede herder.’

Natuurlijk volgen er dan toespraken en cadeaus. Erna Teule spreekt namens de parochie, waarbij zowel de hoogte- als de dieptepunten worden gememoreerd. Ook de kinderen bieden iets aan. Pastor Lâm geeft een kunstwerk van twee uit elkaar gaande wegen met twee mensen op het kruispunt die elkaar toch vasthouden en vertelt daarbij dat hij zich zeer herkent in de wijze van pastor Vissers herder zijn: de mensen vooral nabij zijn. Als geschenken zijn er verder natuurlijk bloemen, de parochie-onderscheiding, foto- en bedankboeken, een cheque voor de komende vrije uren. Maar hij geeft ook iets terug aan de parochie, in de vorm van een donatie voor de orgelpijpen, die op dit moment gerestaureerd worden. En tot slot bedankt hij iedereen die de viering mogelijk heeft gemaakt. Dat zijn veel mensen, die veel werk hebben verzet. Dan zingt het koor nog een speciaal geschreven danklied en wordt de laatste zegen gegeven.

Natuurlijk waren en voor- en achteraf ook veel momenten waarbij de parochianen hun dank overbrachten. Zo gaf een groep jongvolwassenen hem al voor de viering een mok met een groepsfoto daarop, die hij met de herkenbare (iets ongemakkelijke) glimlach aannam, terwijl  tegelijk duidelijk is dat hij alle warme woorden bijzonder waardeert. Eén van hen zei: ‘Het is een hele leuke man, die er zelf niet op zit te wachten, maar die het toch allemaal accepteert.’

Iemand anders, die nog niet zo lang katholiek is, kon de viering niet zonder zakdoek redden. Achteraf vroeg ze de pastor of ze hem een knuffel mocht geven en dat mocht natuurlijk. Maar ook vrienden en familie waren aanwezig, evenals andere Alphenaren, waaronder een man uit een gereformeerde kerk, die pastor Visser ook kent en de eerbied in de kerk bijzonder kan waarderen.

De rij wachtenden was lang, iedereen wilde graag pastor Visser nog een hand geven. Er was koffie en meer. Al met al was het een waardig afscheid, in saamhorigheid en dankbaarheid, precies zoals hij onze kerkgemeenschap graag ziet.

Hier kunt u het afscheid van pastor Visser terugkijken: