Vol van indrukken en voldaan door prachtige belevenissen keerden de pelgrimgangers zaterdag 21 juni uit Santiago de Compostela terug. De koffers konden eindelijk eens uitgepakt worden. Het was fijn om weer thuis te zijn. Wat een paar mooie weken waren dat geweest, met een schat aan prachtige ervaringen.
De medereizigers kwamen uit alle vier kernen van onze parochie. Vooraf kenden \de meesten elkaar niet of nauwelijks. Want op de voorbereidingsavonden die gehouden waren, ga je al gauw zitten bij wie je kent. Maar eenmaal samen op pad verandert alles. Vreemden worden tochtgenoten; en er groeit aandacht en inzet voor elkaar. Hulp bij het sjouwen van de koffers, bij het inladen van de rollators; de sterken ondersteunen de zwakken bij de klim; en wie voorop liep, zag om naar wie achteraankomt; als iemand het even te moeilijk had, was daar aandacht voor. Er werd samen gelachten, samen gezongen, samen gebeden.
Eigenlijk zou dit het beeld van heel de parochie moeten zijn: mensen die elkaar kennen, die zorg dragen voor elkaar, die samen op stap zijn en die het leven met een lach en een traan samen vieren. Mensen die op elkaar betrokken zijn. Dat alles zie ik gebeuren tijdens zo’n reis met de parochianen naar Santiago de Compostela. Zo zou een parochie behoren te zijn, en daarom heb ik al heel wat keren parochiereizen helpen organiseren. Telkens kwamen we op plekken die inspireren, die ons bij onze kern kunnen terugbrengen, die het gevoel geven er niet alleen voor te staan.
Tijdens mijn theologiestudie had ik het boekje ‘Gemeinsames Leben’ van de in de tweede wereldoorlog omgebrachte predikant Dietrich Bonhoeffer gelezen. Het vertelt ons hoe de Kerk eruit zou moeten zien in een wereld van geseculariseerde mensen. Een verhaal dat mij aansprak en dat mij na vijftig jaar nog steeds boeit.
Toen ik priester gewijd werd, wilde ik graag naar een parochie gezonden worden, naar mensen die samen op stap zijn met het Evangelie als richtsnoer. Naar mensen, die niet hun hakken in het zand steken, maar vooruit willen op weg naar het ‘Gemeinsames Leben’ dat Christus zijn volgelingen schenkt. Ik mocht dat negentien jaar als ‘pastoor’ van de parochie in deze streken doen. Gelukkig had ik velerlei medereizigers uit alle vier kernen van de huidige parochie H. Thomas. Want voor één alleen waren al die koffers te veel en te zwaar geweest; en ook een ander kan een tijdlang vooraan lopen of – waar nodig – inspiratie bieden. ‘Gemeinsames Leben’ is immers samen lachen, samen huilen, samen zingen, samen bidden. Zo zie ik onze parochie graag; en soms zag ik haar ook zo, zoals tijdens de pelgrimstocht met parochianen naar Santiago de Compostela.
Op 1 oktober a.s. leg ik mijn taak als ‘pastoor’ neer. Dat wil niet zeggen dat ik dan het visioen van het ‘Gemeinsames Leben’ kwijtraak. De tocht daarheen gaat verder. Ik hoef echter geen zware koffers meer te dragen, geen nieuwe wegen aan te geven, geen zorg meer te hebben. Ik kan dan mijn eigen koffer gaan uitpakken. Wie weet, wat ik daarin weer terugvind.
Ruud Visser, pastoor
